|
Stanisław Banaszczuk Wisznice, dnia 19.VI.1946 r. Klasa VII Moje najważniejsze przeżycie wojenne. Było to w 1944 roku. Pewnego poranku zbudził mnie donośny warkot samolotów i samochodów. Wyjrzałem przez okno i cóż widzę? Oto szosą jadą samochody niemieckie, które wiozą armaty, karabiny maszynowe i różne skrzynie. W górze niebo czerwienieje od świateł samolotów i łun pożarów. Nie wiedziałem co to ma znaczyć, lecz tato mi wytłumaczył: „Niemcy uciekają, a po drogach palą domy i samochody”. Zerwaliśmy się wszyscy z łóżek i co kto mógł wynosiliśmy z mieszkania w zboże chowając. Straszy brat i tato kopią schron, żeby było można schować się choć trochę od kul. Słońce wyjrzało nieśmiało z za horyzontu i znów schowało się za chmury. Niemcy ze smutnymi twarzami i ze spuszczonymi głowami jechali i jechali. O pół kilometra od nas postawili armaty i strzelali w stronę Sowietów. Wybuchał pożar za pożarem, strzał za strzałem, a my siedzieliśmy w schronie i czkaliśmy końca. Naraz armaty przestały strzelać i odjechali dalej. Koło naszego domu, na szosie palił się samochód niemiecki. Za parę godzin przyszli Sowieci i Polacy i przynieśli na[m] wolność. Banaszczuk Stanisław [pisownia oryginalna]
|
|
СтаніслаўБанашчук Вішніцы,19.VI.1946 r. VII клас
Мой важнейшы ваенны ўспамін. Было гэта ў 1944 годзе. Аднойчы раніцой мяне разбудзіў гучны гул самалётаў і аўтамабіляў. Я паглядзеў у акно - і што я бачу? Па шашы едуць нямецкія машыны, якія вязуць гарматы, кулямёты і розныя скрыні. Небо чырванее ад агнёў самалётаў і пажараў. Я не ведаў, што гэта значыць, але тата мне патлумачыў: «Немцы бягуць, а па дарогах дамы і аўтамабілі спальваюць». Мы паўскоквалі з ложкаў і пабеглі з хаты ў жыта. Старэйшы брат і тата пачалі капаць яму, хоць каб трошкі схавацца ад куляў. Сонца нясмела выглянула з-за гарызонту і зноў схавалася за аблокі. Немцы са смутнымі тварамі і апушчанымі галовамі ехалі бесперапынна. У паўкіламетры ад нас паставілі гарматы і стралялі ў бок саветаў. Узнікалі пажар за пажарам, раздаваліся стрэлы, а мы сядзелі ў зямлянцы і чакалі, калі ўсё скончыцца. Раптам гарматы змоўклі і пачалі аддаляцца. Каля нашага дома, на дарозе гарэў нямецкі аўтамабіль. Праз некалькі гадзін прыйшлі рускія і палякі, і прынеслі на[м] свабоду. Банашчук Станіслаў [стыль захаваны]
|